درمان التهاب تاندون شانه در صورت اقدام بموقع و صحیح موجب جلوگیری از پیشرفت عارضه و پاره شدن کامل تاندونها میشود. علاوه بر پیشرفت آسیب و ایجاد پارگی در تاندون، خطر احتمالی دیگر، خشک شدن مفصل شانه است طوریکه حرکات آن محدود میگردد و بیمار دیگر قادر نیست دست خود را در جهات مختلف حرکت دهد. فاز اول درمان این عارضه، درمانهای غیر جراحی و فیزیوتراپی است قابل ذکر است که درصد بسیار بالایی از بیماران با درمان فیزیوتراپی بهبودی خود را بدست می آورند.
اگر پس از حداقل 3 ماه درمان اصولی و صحیح فیزیوتراپی و غیر جراحی و رعایت نکات آموزش داده شده توسط فیزیوتراپیست به بیمار، علائم و درد بیمار کمتر نشود و بیمار همچنان در انجام حرکات شانه ناتوان باشد، ممکن است نیاز به انجام جراحی باشد. لذا فیزیوتراپی که مبتنی بر دانش روز و تجربه کافی کار با چنین بیمارانی باشد، اثر چشمگیری در تعیین مسیر درمانی مریض مبتلا به تاندونیت شانه دارد.
کلینیک فیزیوتراپی آرامش سعادت آباد با استفاده از دو عامل یاد شده بهترین مسیر درمانی را برای مشکلات مفصل شانه شما انتخاب میکند.
فیزیوتراپی التهاب تاندون شانه:
فیزیوتراپی صحیح و اصولی مناسبترین درمان آسیبهای تاندونی است. در کنار دستگاههای استفاده شده در فیزیوتراپی جهت کاهش درد و التهاب بیمار و تحریک روند ترمیم، بخش مهم و اساسی درمان، تمرین درمانی صحیح (exercise therapy) و درمانهای دستی (manual therapy) است که توسط فیزیوتراپیست انجام میشود.
برای بیماری که دچار تاندونیت یا کشیدگی تاندون شده است از امواج و جریانهای مختلف با تنظیمات اختصاصی استفاده میشود. یکی از پرکاربردترین مدالیته ها اولتراسوند است. هدف از استفاده از این موج در فاز حاد التهاب تاندون شانه، کاهش درد و التهاب و در فاز مزمن افزایش گردش خون و پیشرفت پروسه ترمیم تاندونی است.
از امواج پر قدرت لیزرپرتوان نیز به منظور افزایش سرعت ترمیم استفاده میشود. درمان با استفاده از سوزنهای استریل یکبار مصرف گزینه انتخابی دیگری است که در کلینیک فیزیوتراپی آرامش سعادت آباد به صورت تخصصی برای آزادسازی عضلات کمربند شانه ای و گردن که دچار اسپاسم شده اند بکار گرفته میشود.
همکاران مجرب ما در فیزیوتراپی آرامش سعادت آباد تکنیکهای درمان دستی یا manual therapy را از مهمترین روشهای درمانی خود میدانند، تکنیک فریکشن موجب قرارگیری رشته های تاندون آسیب دیده در راستای مناسب خود میشود و از چسبندگی های رایج تاندون به اطراف جلوگیری میکند.
joint mobilization یکی دیگر از اقدامات تخصصی کلینیک آرامش بشمار میرود که با هدف متحرک سازی مفصل و کمک به کاهش درد بیمار و کاهش خشکی بوجود آمده در مفصل شانه بکار میرود. جریانهای الکتریکی بیشماری همچون TENS, FES, Faradic, Interferential, Russian, Galvanic, Diadynamic و … نیز اثرات درمانی مختص خود را دارند که با تسلط همکاران فیزیوتراپیست ما به درمانهای الکتروتراپی مناسبترین جریان تحریکی برای شرایط فعلی شما انتخاب و بکار گرفته میشود.
سرما درمانی و گرما درمانی بصورت مکمل و بسته به نوع روش انتخابی توسط فیزیوتراپیست استفاده میشود. در کنار تمام روشهای توضیح داده شده آموزش به بیمار برای درست انجام دادن کارهای روزمره، خوابیدن، جابجا کردن اجسام، نحوه بازگشت به ورزشها و فعالیتهای سابق نیز از اهمیت فراوانی برخوردار است.
باید وضعیتهای نامناسبی که بیمار در طی روز به خود میگیرد را اصلاح کرد، با اصلاح وضعیتهای نامناسب فشارهای اضافی از روی مفصل تا حدود زیادی کم میشود. بسته به علائمی که بیمار از خود نشان میدهد فیزیوتراپیست حرکاتی که بیمار میتواند درون آب انجام بدهد را آموزش میدهد. کینزیوتیپ یا taping میتواند به اصلاح راستای کمربند شانه ای و کاهش فشار از روی تاندون درگیر کمک بکند.
فیزیوتراپی صحیح و اصولی مناسبترین درمان آسیبهای تاندونی است
ملاحظات تغذیه ای:
نکات تغذیه ای زیر میتواند به بهبود بیماران با آسیب های تاندونی کمک کند.
مواد غذایی زیر دارای اثرات ضد التهابی هستند، بنابراین باید در سبد غذایی افرادی که التهاب تاندونی دارند جای بگیرند.
1- ميوه‌ها و سبزيجات: این مواد شامل آنتی اكسيدان‌های طبيعی، ویتامینها و مواد معدنی میباشند.
2- گردو و روغن گردو: گردو و روغن گردو شامل اسيد چرب امگا-3 ميباشد، که ضد درد و التهاب است.
3- زنجبيل: زنجبيل دارای اثرات ضد درد و التهاب است.
4-زردچوبه: زردچوبه نیز اثرات ضد التهابی بسیار خوبی دارد.
5- کرفس: کرفس حاوی ترکيبات ضد التهابی است که عملکرد ضد التهابی قوی دارد.
6-میوه های قرمز: مانند گيلاس، توت سياه، تمشک، زغال اخته، توت فرنگی
7- انبه: این میوه گرمسیری علاوه بر خاصیت ضد التهابی حاوی ویتامینها و مواد معدنی شامل فولات، پتاسیم، ویتامین A، ویتامین ث و ویتامین B6 است.
مواد غذایی زیر دارای اثرات ترمیمی و بازسازی بر روی تاندونها هستند:
1-پروتئین: که در ماهی و غذاهای دریایی، آجیل خام، حبوبات و گوشت کم چرب ماکیان یافت میشود.
2-ویتامین های C،D،E: در این میان ویتامین ث از اهمیت خاصی برخوردار است. لذا علاوه بر توصیه به مصرف مرکبات، مکمل دارویی ویتامین C را نیز میتوان با تجویز پزشک استفاده نمود. ویتامین D غالبا از نور آفتاب تامین میشود، اما در موادی مانند ماهی ساردین، ماهی تن، شیر، کره، جگر و..یافت میشود. ویتامین E نیز در روغنهای گیاهی، گندم، تخم مرغ، گیاهان برگ دار، سبوس گندم، بادام، ذرت و زیتون نیز وجود دارد.
3-مواد معدنی مانند کلسیم، منگنز و مس: گردو، عدس، فندق، زنجبیل، زردچوبه، نعنا، جعفری، گشنیز، جوانه گندم و…منبع منگنز میباشند. مس در موادی مانند سیب زمینی، گوشت قرمز، قارچ، غذاهای دریایی، جگر، غلات ، مغزها، حبوبات، نارگیل، سیب، چای، برنج، مرغ و… وجود دارد. علاوه بر لبنیات، خانواده کلم ها مانند کلم بروکلی، کلم بروکسل، کلم برگ، کلم چینی، بادام ، کشمش، ماهی ساردین و… منابع غنی کلسیم هستند.
یکی از مواد غذایی مهمی که به این بیماران توصیه میشود تا در سبد مواد غذایی روزانه خود بگنجانند “عدس” است! عدس هم پروتئین، هم منگنز و هم مس دارد و بدین ترتیب به روند ترمیم تاندون کمک میکند.
از مصرف مواد غذایی زیر باید اجتناب شود، زیرا باعث تشدید التهاب میشود:
1- گوشتهای قرمز پرچرب
2- رژيم های غذايی که حاوی قند و شكر فراوانند مانند: نوشابه‌های گازدار، شيريني‌ها وآب میوه های مصنوعی و ساير مواد قندی
3- گوشتهای فرآوری شده، مانند سوسيس و كالباس، همبرگرهای آماده و فست فودها
نکاتی مهم و مفید برای جلوگیری از پیشرفت عارضه و بهبود درد و سایر علائم بیمار:
- پرهیز از حالت نشسته به صورت قوز کرده و خمیده رو به جلو
- خودداری از انجام فعالیتهایی که در آنها مکررا دست به بالای سر برده میشود. مانند آوردن اشیا از کابینتهای بالایی و…
- کیف خود را روی شانه مبتلا نیاندازید بهتر است بصورت کج (مایل) از یک سمت به سمت دیگر بیاندازید.
- هنگام بلند شدن از حالت خوابیده به نشسته یا از حالت نشسته به ایستاده، روی دست سمت مبتلا وزن نیاندازید.
- عدم حمل اشیاء سنگین با دست مبتلا
- پرهیز از خوابیدن روی شانه مبتلا
- عدم کشیدن یا هل دادن اشیا مانند چمدان و …
دارو درمانی:
داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAID) مانند دیکلوفناک، ناپروکسن، ایبوپروفن و…میتوانند سبب کاهش درد و التهاب شوند. اما این داروها ممکن است برای بیمار عوارض گوارشی بهمراه داشته باشند.
تزریق:
1-تزریق کورتون: کورتون یک داروی ضد التهابی بسیار قوی است که درد و التهاب بیمار را کاهش میدهد. اما عارضه مهم این تزریق آن است که تاندون را ضعیف کرده و تحمل آن را در برابر نیروهای وارده کم میکند، بدین ترتیب ممکن است سبب پیشرفت و بزرگتر شدن اندازه پارگی شود. بنابراین این تزریق به تشخیص پزشک در زمانی که درد شدید بیمار اجازه انجام تمرینات فیزیوتراپی را ندهد، فقط یک بار انجام میشود تا پس از کاهش درد بیمار مجددا بتواند درمان فیزیوتراپی خود را ادامه دهد.
2- PRP (پی آر پی): دراین تزریق از خون بیمار پلاکتهای حاوی فاکتورهای رشد گرفته شده ومجددا به بیمار در محل تاندونهای آسیب دیده تزریق میشود. هدف از این تزریق کمک به روند ترمیم تاندون است. نتیجه این تزریق در همه بیماران یکسان نیست.
جراحی:
انواع مختلفی از جراحی ها بسته به وضعیت و شرایط کلی بیمار و نوع آسیب تاندون به صلاحدید جراح انجام میشود. برخی از انواع این جراحی عبارتند از: تنودز، تنوتومی، تاندون repair، تاندون ترنسفر، دبریدمان تاندون و… شایعترین جراحی انجام شده ترمیم تاندون های روتاتور کاف (Rotator Cuff Repair) است. در این جراحی تاندون به محلی که پاره شده (معمولا سر استخوان بازو) دوخته (ترمیم) میشود یا با پیچ های مخصوص (آنکور سوچور) به سر استخوان بازو متصل میشوند.
همچنین ممکن است طی این عمل، بخشی از استخوان اکرومیون تراشیده شود تا تاندون حین فعالیتهای بالا بردن بازو مجددا به آن گیر نکند. بسته به نوع جراحی و کیفیت تاندون، معمولا بازو بین 4 تا 6 هفته با بریس یا آتل بیحرکت نگه داشته میشود تا تاندون کشیده نشده و فرصت ترمیم داشته باشد.
بعد از عمل جراحی نیز، بیمار برای بازیابی دامنه حرکات و قدرت شانه، جلوگیری از خشک شدن مفصل و برگشت به فعالیتهای روزمره نیازمند انجام فیزیوتراپی است. فیزیوتراپی بعد ازعمل با فیزیوتراپی قبل از عمل متفاوت بوده و بدلیل ترمیم انجام شده برروی تاندون نیازمند فیزیوتراپی و تمرین درمانی خاص است. تا درعین بازگشت قدرت و دامنه حرکتی شانه، فشاری به تاندونهای ترمیم شده وارد نشود. فیزیوتراپی در مورد هر یک از انواع جراحی که نام بردیم با دیگری متفاوت است و احتیاطات و تمرین درمانی خاص خود را دارد.
تمرینات معمولا از حالت غیر فعال(passive) به فعال کمکی (active assisted) و سپس فعال(active) و در نهایت مقاومتی (resisted) پیشرفت داده میشوند. اما هر دسته از این تمرینات در زمان خاصی بعد از عمل و با توجه به شرایط فردی هر بیمار با راهنمایی فیزیوتراپیست انجام میشود. در مورد ورزشکاران تمرینات فاز نهایی به تمرینات حس عمقی (proprioception) و نیز تمرینات چالاکی و چابکی (agility) مربوط میشوند تا ورزشکار برای بازگشت به ورزش حرفه ای خود آماده باشد.