برجستگی اصلی پشت ران را عضله ای بنام همسترینگ تشکیل میدهد. این عضله از سه بخش مجزا به نامهای عضله بایسپس فموریس، عضله سمی تندینوسوس و سمی ممبرانوسوس تشکیل شده که همگی در خم کردن زانو، چرخش ساق و به عقب بردن ران نقش دارند و تحت عنوان یک عضله واحد بنام همسترینگ شناخته میشوند.
همسترینگ از عصب سیاتیک عصب گیری میکند و یکی از عضلات مهم بدن است که اختلالاتش موجب ایجاد درد در پشت ران، پشت زانو و لگن میشود. بعلت ارتباطات ویژه آن با لگن و چسبندگی به رباط های اصلی لگنی، آسیب به همسترینگ به محدوده پشت زانو، ران و لگن محدود نشده و حتی میتواند بر روی ستون فقرات هم اثر منفی بگذارد.
علل ایجاد آسیب به همسترینگ:
همسترینگ در ورزشکاران بسیار در معرض آسیب قرار دارد. بویژه در ورزشهای سرعتی مانند ورزشهای دو و میدانی، اسکی و هاکی. در حین ورزشهای سرعتی و تغییر جهت دادن ناگهانی، همسترینگ نیروی فوق العاده ای برای کنترل مفصل زانو ایجاد میکند تا ثبات لازم را فراهم سازد.
از دلایل دیگری که میتواند زمینه ساز آسیب به همسترینگ بشود گرم کردن نامناسب و یا عدم کشش مناسب عضله پیش از شروع تمرین است. همسترینگ در بیشتر افراد کوتاهی دارد لذا در کنار حرکات قدرتی باید به انعطاف پذیری آن هم توجه داشت. ضعف و خستگی مفرط میتواند موجب میکروتروما شده و در دراز مدت موجب تضعیف و از هم گسیختگی فیبرهای آن بشود.
عدم وجود هماهنگی بین بخشهای مختلف عضله و عدم وجود هماهنگی بین همسترینگ و عضله چهار سر رانی هم از جمله دلایل آسیب محسوب میشود.
راه رفتن در سراشیبی و پایین آمدن از پله ها مستلزم انقباض شدید همسترینگ است و میتواند زمینه ساز آسیب باشد. پوشیدن کفشهای نامناسب، بلند کردن وزنه سنگین، درمان ناکامل آسیب قبلی هم موجب درگیری و درد آن میشود.
وجود آسیبهای قبلی در زانو مثل آسیب به رباط های صلیبی یا در رفتگی کشکک، آسیب به عضلات داخلی ران یا ادداکتورها، عضله دو قلوی پشت ساق، مشکلات ستون فقرات کمری و لگنی بصورت مستقیم و غیر مستقیم موجب آسیب به همسترینگ میشود.
با افزایش سن میزان کشش پذیری همسترینگ کم شده و قابلیت جذب نیروها و فشارهای روزمره توسط عضله به کمترین میزان خود میرسد. لذا در افراد مسن احتمال گرفتاری بیشتر از سایر افراد است.
درمان همسترینگ:
آسیب همسترینگ به 3 درجه خفیف، متوسط و شدید تقسیم میشود. آسیب درجه یک شامل کشیدگی فیبرهای عضلانی و پارگی های میکروسکوپی است. در صورتیکه ورزشکار متوجه فشار وارده نباشد و همچنان به ورزش ادامه بدهد درگیری افزایش یافته و پارگی درجه 2 را بوجود می آورد. در نهایت پارگی کامل فیبرهای عضله را پارگی درجه 3 مینامند که در این صورت ممکن است نیاز به جراحی باشد.
در صورتیکه ورزشکار در حین ورزش متوجه ایجاد آسیب به همسترینگ خود بشود، باید سریعا ورزش را قطع کرده تا آسیب پیشرفت نکند. استراحت در ساعات اولیه مانع از پیشرفت ضایعه میشود. همچنین باید با استفاده از کیسه های یخ جلوی افزایش التهاب و ورم احتمالی گرفته شود و همین کار بمدت چند روز بهمراه بیحرکت کردن ران ادامه یابد.
میتوان یخ را تا 15 دقیقه و 3 بار در روز بر روی موضع درد قرار داد. بستن ران با باند کشی هم میتواند با ایجاد حمایت بیشتر موجب تسریع درمان بشود. این امر بویژه اگر ران متورم شده باشد سودمند است، باید در حین استراحت پاها را بالاتر از سطح بدن قرار داد. در صورت لزوم مصرف داروهای ضد التهابی میتواند کمک کننده باشد. پس از کاهش علایم، ورزش درمانی با برنامه ریزی تحت نظر یک متخصص فیزیوتراپی ضروری است.
در فیزیوتراپی برای درمان آسیب دیدگی های همسترینگ از روشهای بسیاری استفاده میشود. درمانهای دستی شامل فاشیا ریلیز، استرچ، Muscle Energy Technique، ورزش های درمانی، لیزر و درای نیدلینگ از درمانهای موثر محسوب میشوند. در خصوص درمان درای نیدلینگ همسترینگ ویدیویی در فیزیوتراپی آرامش سعادت آباد تهیه کرده ایم و از شما دعوت میکنیم به آن توجه بفرمایید.